De illusie van het herstel van de economie
Column Hans Goosen, juli 2015
Het is een illusie om te denken dat het goed gaat in Nederland. Het gaat goed in de grachtengordel van Amsterdam, Amsterdam-Zuid, en de al dan niet omheinde en beveiligde villa-dorpen in Nederland. Maar langzamerhand gaat het steeds slechter met de mensen die buitengesloten zijn. Mensen die het zwaarst te lijden hebben van de bezuinigingen. Mensen waar van weggekeken wordt door de politiek. Herstel van de economie is er alleen voor de rijken.
Eigen gewin bij de verkiezingen is voor politici belangrijker dan een eerlijk en rechtvaardig beleid. Na inmiddels 30 jaar afbouw rest een labbekakkerig sociaal beleid. Sinds het sociaal akkoord van 1982, van de toenmalige vakbondsleider Wim Kok, zijn de uitkeringen er 30% op achteruit gegaan in koopkracht, terwijl de topinkomens en vermogens alsmaar verder gestegen zijn. Bezuinigingen van de laatste jaren zijn afgewenteld op de armen, terwijl de meeste rijken de crisis naar hun hand hebben kunnen zetten. “Van vestzak naar broekzak” was daar vroeger de uitdrukking voor. “Mooi weer spelen hier en vaak mooi weer op vakantie opzoeken”, kan de nieuwe slogan zijn.
Verschrompelen van de toekomst
Het wegkijken door de politiek van wat er echt aan de hand is, daar heeft dominee Couvée van de Rotterdamse Pauluskerk zich terecht sterk tegen gemaakt. Wegkijken van de problemen aan de onderkant van de samenleving; een onderkant die meer en meer bestaat uit tot sinds kort hardwerkende Nederlanders, die door bezuinigingen en efficiencymaatregelen hun toekomst hebben zien verschrompelen. Mensen die ook nog eens in de dwangbuis van de 'tegenprestatie' worden gedwongen. De Participatiewet is door de strot geduwd. De Verenigde Naties zouden daar naar moeten kijken. Het Europese Gerechtshof zou Nederland er voor moeten veroordelen. De ILO (International Labour Organization) zou moeten ingrijpen met acties.
Slavenarbeid
Het propagandaoffensief van met name een minister en staatssecretaris van PvdA-huize over “Iets terugdoen voor je uitkering”, valt in goede aarde bij de medelanders die veel te makken hebben. De mensen, ook de nieuwe armen, ondervinden het als 'slavenarbeid'. En zodra er slavenarbeid is, daalt in het algemeen de prijs van arbeid, ook voor werknemers. Uiteraard is er daarbij verdringing, dat is nu eenmaal het gevolg van de huidige inrichting van de arbeidsmarkt, die volstrekt onevenwichtig is. Het zal steeds beter gaan met de rijken en met de managers, die hun eigen salaris vaststellen. Ondanks (en soms dankzij) alle raden van bestuur, raden van toezicht en de raden van commissarissen. De raad van commissarissen “the place to be” voor voormalige politici.
Democratie
Wie veel geld heeft kan lobbyen bij de politiek. Het betekent wel dat de meest vermogenden inmiddels de dienst uitmaken in beslissingen van de politiek, enkele nog kritische partijen uitgezonderd. De democratie wordt ondermijnd door een gebrek aan feitenkennis en besef van de werkelijkheid. Het CDA is ooit begonnen, om haar moverende redenen, om de overheid zich te laten terugtrekken. Misschien waren het belangenverstrengelingen. In dat gat is de PVV gesprongen en vervolgens hebben VVD en PvdA geprobeerd de rechts-radicale kiezers aan zich te binden door naar rechts op te schuiven. De PvdA heeft daarbij kritiekloos de zijde van de VVD gekozen. Een machtsdenken, waardoor de PvdA de ondergang tege-moet is gesneld. En uit wanhoop ook nog eens van vriend van de armen, de vijand van de armen is geworden.
Van onderop
Nederland is geworden tot een rauw en onvriendelijk land voor een steeds groter deel van haar burgers. Steeds meer mensen komen om in geldzorgen en verkommeren. Alleen een nieuwe, harde strijd van onderop kan dat veranderen. Liever vandaag nog dan morgen.
Hans Goosen, Rotterdamse Sociale Alliantie (RoSA)
