Samenleven is minder vanzelfsprekend. Het aantal éénpersoonshuishouden groeit sterk. Contacten verlopen minder vanzelfsprekend en vereisen meer eigen initiatief en meer organisatie. Sommige mensen netwerken er lustig op los. Anderen valt dat zwaarder.

In de hele wereld verlaten mensen bovendien huis en haard. Losser samenleven betekent ook zelf een eigen bestaan in Nederland opbouwen. Wie steunt je in het land van de gesloten koektrommels?

	“Trouwen is voor altijd” Johanna is twee keer getrouwd en twee keer gescheiden. Haar zes kinderen bracht ze praktisch alleen groot. Ze is streng opgevoed, werkte al op haar veertiende en daarna in verschillende financieel-administratieve functies. Johanna ontvangt nu AOW en heeft geen aanvullend pensioen. Ze nam niet de weg van de minste weerstand. “Op niemand steunen” Johanna kwam er alleen voor te staan met zes kinderen. De jongste was één jaar, de oudste elf. Toen de kinderen ouder waren en ze weer wilde werken, kwam ze in de 'afgedane bak'. Ergens heeft ze pech.

	“Wat maken van mijn leven” Irving is 32 jaar en kwam op zijn 21ste van Curaçao naar Nederland. Hij had veel verschillende uitzendbaantjes en had korte tijd een bijstandsuitkering. Irving woont samen en heeft een kind. Nu werkt hij als jongerenwerker in Rotterdam. Zijn weg was lang. “Brood met pindakaas” Irving hield lang het beeld op dat alles okee ging. Toen hij naar Nederland ging, dacht zijn moeder dat hij geld had. Hij ging hier naar school en werkte en had vrienden. Maar weinig te eten.